de relatie tussen anna drijver en koeienpoep

In de krant stond een foto van Anna Drijver. Ik heb wel vaker foto’s van haar gezien. Ze schrijft en acteert. Ik heb nog nooit iets van haar gelezen, en haar tot vorige week ook nog nooit zien acteren. “Mooi,” dacht ik.

“Mooi,” kopte de krant.

Dat vond ik dus ook. Mooi. Net zoals ik Katja Schuurman mooi vind. En Diewertje Blok. En al die andere mooie vrouwen. En mooie mannen, zoals Arie Boomsma (die jongen die wat bij de EO en de KRO deed en doet), en Jeroen Pauw en zo.

Maar wat is mooi? Wat heb je eraan? Wat doet het ertoe?

Een vroegere vriendin van me schrijft tegenwoordig in allerlei bladen. Ik had haar heel lang niet meer gezien. Ik stuurde haar een berichtje. ‘Leuk,’ schreef ik.

‘Leuk is niks,’ schreef ze terug.

Maar leuk is heel veel, vind ik. Het is maar wat voor betekenis je aan het woord “leuk” hecht en hoe je het invult.

”Mooi” is niks, of alles, of heel veel. Het is maar wat voor betekenis je eraan hecht en hoe je het invult.

In een boek over kunst dat ik las staat dat kunst vroeger over “schoonheid” ging en nu meer over “schokken” of “ontregelen”.  Ik vind schoonheid wel prettig. Ik kijk graag naar schone dingen. Zo liep ik onlangs door de duinen. Het hoogheemraadschap laat het gebied door een soort koeien begrazen. Die koeien grazen niet allen, ze bemesten ook. Ik liep langs een koeiendrol en bleef er gefascineerd naar kijken. Het was een prachtige bruine koeiendrol met donkere randen en beige highlights, met ronde vormen, ribbels en kronkels en welvingen.

Mooi, dacht ik. Mooi.

En ik moest aan Anna Drijver denken. Ook mooi.