ExtraKort#10: opwinding en schaamte

Uit angst dat hij zijn opwinding niet zou kunnen bedwingen en voor paal zou lopen, besloot hij ook dit jaar niet naar de kamasutrabeurs te gaan.

ExtraKort#9: Romantische lingerietjes

Ze zag een prachtige reclameposter. Het meisje was mooi, haar lingerie romantisch aantrekkelijk. Dit wilde ze ook, zo wilde ze ook zijn. 

De dame in de lingeriewinkel hielp haar vriendelijk en adequaat. Opgewekt liep ze de winkel weer uit.

Toch had het iets treurigs. Zijzelf, en de dame in de lingeriewinkel, zouden de enigen zijn die haar in haar nieuwe setje te zien zouden krijgen.

Tweehonderdmiljoen

Ik lees wat af. Ik heb ook iets met getallen, en hieronder breng ik het lezen en de getallen met elkaar in verband.

• Ik lees al zo’n 45 jaar circa 35 boeken per jaar, met gemiddeld 50 duizend woorden per boek (samen bijna 79 miljoen woorden).
• Al 35 jaar lees ik 300 kranten per jaar, en uit die kranten dan naar schatting 4000 woorden (samen 42 miljoen woorden).
• Ik zie vanaf mijn tiende (dus ruim 40 jaar) rond de 150 ondertitelde films of tv programma’s met gemiddeld 5000 woorden per vertoning of uitzending (samen 30 miljoen woorden).
• Voor mijn werk en studies ploeg ik al dertig jaar jaarlijks door zeker vijf uiterst serieuze en (met 40duizend woorden) woordrijke publicaties over belastingen, pensioenen, sociale zekerheid en begrotingsperikelen (samen 6 miljoen woorden).
• Voor datzelfde werk schrijf ik rapporten die ik ook regelmatig zelf lees, en waar ik ook andermans pennenvruchten voor doorkijk (samen 2 miljoen woorden).
• Daarnaast is er post, zijn er mails en tweets en updates, zijn er boodschappenlijsten en to do dingen, die samen al 40 jaar lang duizend woorden per dag omvatten (samen bijna 15 miljoen woorden).
• Strips en kookboeken kunnen ook niet ongelezen blijven. Een enkel recept of een enkele strip bevat niet veel woorden, maar per jaar lees ik er sinds mijn tiende zo nog honderdduizend woorden bij (samen 4 miljoen woorden).
• En dan lees ik toch zeker tien versies van mijn eigen boeken, om te begrijpen waar het eigenlijk over ging en de hoofdlijn te bewaken en fouten te corrigeren en meningen van redacteurs te begrijpen. Dat tikt bij vijftien verschenen boeken en nog wat in de maak of mislukt werk nog leuk aan (samen 6 miljoen woorden).

Natuurlijk zijn er meer. De woorden die mijn ouders me lieten lezen, de woorden die ik droomde, de woorden die ik gemakshalve vergeten ben. Het zal zeker nog een procent of 9 van het totaal zijn.

Al met al kom ik uit op bijna 200 miljoen woorden.

In de wereld van de commercie wordt zoiets gevierd met een feestelijk onthaal en een huldiging van de 200 miljoenste klant. Ik ga dat ook doen. Ik haal er geen onpartijdige notaris bij, die controleert of alles wel eerlijk verloopt. Het wordt een woord dat ik zelf schrijf en lees. Bij het vijfde woord na de volgende punt is het zover.

Mijn tweehonderdmiljoenste leeswoord is “FEEST”!

ExtraKort#8: wc-bezoek

De wc-deur in het fitnesscentrum was zo zwaar, dat alleen de allersterksten een plas konden doen.

ExtraKort#7: in beeldtaal

De bezoekster zat tussen de schilderijen van Rembrandt en Jan Steen te tekenen. Ik keek in haar Moleskine-boekje. Ze oefende Mondriaan-composities. Ik nam er een foto van. Digitaal, natuurlijk. 
Het bestandje ben ik kwijtgeraakt, maar het beeld blijft me bij.

ExtraKort#6: de afgewezen danser

Na een vernederende afwijzing op de dansvloer ging de tangodanser naar huis.

Zijn vrouw kende hem langer dan vandaag.

‘En nu wil je zeker troostseks van mij,’ zei ze. ‘Maar dat gaat dus mooi niet gebeuren.’

Haar man zweeg.

Ik ben lekker stout

Het is zo’n kinderliedje dat iedereen kent: “ik ben lekker stout” van Annie M.G. Schmidt. Als je het niet van school kent, dan ken je het wel van cd’tjes met kindermuziek. Niet alleen ouderen zoals ik kennen het, maar ook kinderen van 10 jaar. Op een kinderboekenbal las zo’n tienjarig sprietmeisje het met verheven stem voor. 

“Ik ben lekker stout” gaat over een kind dat er geen zin meer in heeft, z’n kont tegen de krib gooit, en stout doet.

Oh zo leuk.

Behalve als het je eigen kind is. Mijn kind is al dagen, weken, maanden lekker stout. Niet continu, wel vaak. Slaan, onaardig tegen haar moeder of tegen mij, niet luisteren, dingen doen die echt niet mogen, zeuren, jengelen, lekker stout zijn of gewoon stout zijn of enorm stout zijn. Lekker stout is nog wel grappig, gewoon stout is vervelend en erg stout enorm irritant.

Mijn kind speelt haar rol met verve, en ik wil de mijne ook met verve spelen.

Ik ben lekker boos. Soms gewoon boos. Soms enorm boos. Het is opvoedkundig vast niet de juiste reactie, maar soms zit er geen bloed meer onder mijn nagels en plak ik haar het liefst definitief onder het asfalt. Dat wil ik ook wel eens zeggen. Daar ben ik dan niet trots op, maar het verwoordt mijn gevoelens dan wel goed.

Eigenlijk ben ik best leuk met kinderen. Vooral met andermans kinderen. Dan ben ik gezellig en geduldig en speels en van alles. Dan zijn er voor mij slechts lusten en geen lasten. De boosheid van andere ouders snap ik dan nauwelijks.

‘Loslaten,’ denk ik dan. Behalve als het mijn eigen kind betreft.

Er is een liedje van Ivo de Wijs met als openingszin “je moest eens weten hoe ik honden haat.” Als het zou luiden “je moest eens weten hoe ik kinderen haat,” zou ik van harte meezingen.

Vandaag dan. Morgen waarschijnlijk niet. Dan houd ik weer van kinderen. Ook van de mijne. Zielsveel.

Vieze prutjes

Ik kook meestal. Waarmee ik wil zeggen dat we zelden uit eten gaan of eten halen, meestal warm eten eten, en dat ik meestal degene ben die het eten bereid. Ik heb meer tijd om te koken dan mijn vrouw, en beleef er ook meer plezier aan. Ik kan het ook beter, vind ik.

Vroeger las ik voor mijn plezier kookboeken om ideeën op te doen en om bij in slaap te vallen. En ik probeerde de recepten uit. Nu teer ik vooral op wat ik toen heb gelezen en geprobeerd, en varieer ik wat. Maar er liggen nog steeds kookboeken naast mijn bed.

Ik heb ook een zekere gevoeligheid over de uitkomsten. Als niet minstens twee keer wordt gezegd dat het eten lekker is, ben ik ontevreden. Of over het eten, of over de mede-eters die niet enthousiast of beleefd genoeg zijn. En voor de bewoordingen van het gerecht ben ik ook gevoelig. Als mijn vrouw het heeft over “een prutje” als ze een groentesaus bedoelt, staat afgrijzen op mijn gezicht te lezen. Een prutje is voor mij zoiets als vuiligheid uit een doucheputje. Gatverjakkes.

Soms gaat het koken mis. Vandaag moest er geïmproviseerd worden op een campinggasstel, met gehakt van een oude koe, onduidelijke ravioli en wat groenten. Ik kookte buiten. De wind verwaaide het vuur, de pan werd niet heet en het resultaat was ernaar. Het werd ravioli met een prutje.

Ik vond het smakeloos, mijn dochter vond het smerig en mijn vrouw zei tot twee keer toe dat ze het “lekker” vond. Of ze houdt echt van prutjes (dat is erg), of ze was beleefd. Ik neem aan dat ze beleefd was, en dat is ook wat waard. Het compenseert de onoprechtheid.

Twee dikke vrouwtjes

Op de camping waren ook twee dikke vrouwen. Ze hoorden bij elkaar. Ze waren écht dik, ik schat dat ze zo’n honderdvijftig kilo per stuk wegen. 

Ik zag ze jeu de boules spelen. Waar de ene nog lenig genoeg was om haar eigen ballen op te pakken, gebruikte de ander een soort magneetstok waarmee ze, zonder te bukken, de ballen op kon pakken. Haar omvang moest onderhouden worden, dat kan je niet zomaar gaan ondermijnen met echte fysieke inspanning zoals bukken.

Ik heb een paar keer onbeschaamd naar ze gekeken. Hoe ze zaten in extra stevige stoelen, hoe ze grote hoeveelheden eten aten, hoe ze zich bewogen. En ik begon een gedicht te schrijven over twee dikke vrouwtjes.   

    Twee dikke vrouwtjes

    Ze lopen over het strand

    Ze vinden elkaar aardig 

    Ze lopen hand in hand

Het gedicht stelde niet veel voor, legde veel minder gewicht in de schaal dan de dames en ik ben er dan ook niet mee verder gegaan.

Ik heb me van alles bij de dames voorgesteld. Hoe ze soms boodschappen zouden doen in de winkel, hoe vol hun winkelwagentje zou zijn, hoe ze zich zouden bewegen in een paskamer, maar ook hoeveel moeite ze zich zouden moeten getroosten om bij een uitspatting van seksualiteit elkaars geslacht te bewerken. 

De dames sliepen in een wat langgerekte koepeltent, een tunneltent. In een klassieke tent met een puntdak zouden ze te weinig ruimte hebben gehad. De tent had als typeaanduiding de naam “tunnel vision”. Ik denk dat die naam niet alleen op de tent sloeg, maar ook op mijn gedachten over de twee dikke vrouwtjes.

ExtraKort#5: kort gesprek met moeder

De telefoon ging. Het kostte het meisje moeite het ding met één hand uit haar zak te halen, terwijl haar andere hand haar fietsstuur in bedwang moest houden. Ze zwalkte.

Ze hoorde het getoeter niet, ze hoorde de stem van haar moeder.

‘Wat doe je?’

‘Ik ….’

ExtraKort4: Leuke moeders

Toen de man een tijdje op het schoolplein op zijn kind had staan wachten en naar de leuke jonge moeders had gekeken, dacht hij opeens aan zijn eigen moeder. Zou zij er ook zo leuk uitgezien hebben, toen zij op hém wachtte op het schoolplein? Zouden andere mannen haar bekeken hebben zoals hij nu andere vrouwen bekeek? Hij veegde de flirterige blik van zijn gezicht.