De ideale schoonzoon

Ik hoorde twee jongens in gesprek.

‘Ik ben de ideale schoonzoon,’ zei een van de twee.

Kijk, dat trok mijn aandacht. Ik ken nog wel een huwbare jongedame.

Ik keek hem aan. Een knappe Marokkaanse jongen, strak in het pak, geschoren, goed geknipt. Bovendien was hij de baas van de respectabele winkel waar ik was.

Ik zag mijn kans en sprak hem aan.

‘De ideale schoonzoon. Dat is niet niks. Ik ken nog wel iemand voor je. Ze is leuk en aantrekkelijk en ongeveer zo oud als jij. Ik denk dat jullie wel bij elkaar passen. Mag ik je telefoonnummer? Of je kaartje? Dan neem ik later contact met je op.’

De jongen keek me onderzoekend aan.

‘Ik ben weliswaar de ideale schoonzoon,’ zei hij grijnzend, ‘maar wat maakt jou de ideale schoonvader?’
Hij viel van zijn voetstuk. Maar ik moest wel lachen.

Theezakjes

Soms hoor ik dingen die ik niet wil horen.

Dik een jaar geleden stond ik bij de supermarkt. Een klant klaagde tegenover een bevriende winkelmedewerkster over wat haar was aangedaan in een ziekenhuis. Bij een onderzoek waren haar borsten te zichtbaar geweest voor anderen. ‘Het is niet veel, en het zijn net theezakjes, maar toch wil ik dat mijn privacy gerespecteerd wordt,’ zei ze. Ik had alweer genoeg gehoord en ging bij een andere kassa staan.

Soms voel ik mij gezegend met een goed geheugen, maar soms ook niet. Af en toe zie ik die klant in of bij de supermarkt. Zo ook vandaag. En zoals altijd denk: “theezakjes”.

Als die mevrouw was, zou ik dat erger vinden dan de inbreuk op de privacy in het ziekenhuis. En zelf vind ik het ook geen fijne gedachte.

Maar het doet me er wel aan herinneren dat ik thee moet kopen.