Op de camping waren ook twee dikke vrouwen. Ze hoorden bij
elkaar. Ze waren écht dik, ik schat dat ze zo’n honderdvijftig kilo per stuk
wegen.
Ik zag ze jeu de boules spelen. Waar de ene nog lenig genoeg was om haar
eigen ballen op te pakken, gebruikte de ander een soort magneetstok waarmee ze,
zonder te bukken, de ballen op kon pakken. Haar omvang moest onderhouden worden,
dat kan je niet zomaar gaan ondermijnen met echte fysieke inspanning zoals
bukken.
Ik heb een paar keer onbeschaamd naar ze gekeken. Hoe ze zaten in extra
stevige stoelen, hoe ze grote hoeveelheden eten aten, hoe ze zich bewogen. En
ik begon een gedicht te schrijven over twee dikke vrouwtjes.
Twee dikke vrouwtjes
Ze lopen over het
strand
Ze vinden elkaar aardig
Ze lopen hand in hand
Het gedicht stelde
niet veel voor, legde veel minder gewicht in de schaal dan de dames en ik ben
er dan ook niet mee verder gegaan.
Ik heb me van alles bij de dames voorgesteld. Hoe ze soms boodschappen
zouden doen in de winkel, hoe vol hun winkelwagentje zou zijn, hoe ze zich
zouden bewegen in een paskamer, maar ook hoeveel moeite ze zich zouden moeten
getroosten om bij een uitspatting van seksualiteit elkaars geslacht te
bewerken.
De dames sliepen in een wat langgerekte koepeltent, een tunneltent. In
een klassieke tent met een puntdak zouden ze te weinig ruimte hebben gehad. De
tent had als typeaanduiding de naam “tunnel vision”. Ik denk dat die naam niet alleen op de tent sloeg,
maar ook op mijn gedachten over de twee dikke vrouwtjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten