Over de kunst van het loslaten

Dierbare herinneringen aan carnaval

Dierbare herinneringen aan fysieke bezigheden

Dierbare herinneringen aan Parijs

Alledaagse dingen: Mee-eters

Op de gymclub doe ik mijn oefeningen op de roeimachine. Vlak voor me staan andere apparaten. Traplopers. 

Een beeldschone dame klimt erop en bestijgt de treden. Stap na stap.

Ik kan mijn ogen er moeilijk vanaf houden. Ze staat immers vlak voor me. Stap. Stap. Stap.

Ik zak weg in vage fantasieën. Tot ze opeens aan haar linkerschouder krabt, en iets doet wat lijkt op het lospeuteren van een zwartkopje.

Dat doorbreekt de gedachtestroom wel.

Twee gasten zijn kwaad

Alledaagse dingen: een handje helpen

Vier mannen steunen en zuchten, kreunen en kraken. Ze trekken aan een schuifpui. Hij moet van de laadbak van een truck gehaald, en dan geïnstalleerd. De schuifpui is groot en zwaar, de mannen zijn niet sterk genoeg.

Ik stap van mijn fiets, altijd bereid om mijn krachten nuttig in te zetten. Maar dan hoor ik ze op elkaar schelden.

‘Hé, dikke homo!’ zegt eentje.

‘Slappe Turk!’ roept een ander.

Ik stap weer op mijn fiets. 

Ik ben niet te beroerd een handje te helpen, maar kan mensen ook heel goed in hun eigen sop gaar laten koken.

Misschien valt de pui wel op één van hun voeten.

Eikels.