In de trein van her naar der lees ik “The legacy of
Hartlepool Hall” van Paul Tonday.
Ergens in het boek zegt een oude dame tegen
een halfjonge heer iets met de volgende strekking: Dit is je gegeven. Doe er iets mee. Behoud het.
En ik denk aan mijn leven, en dat van mijn ouders.
Mijn ouders kwamen beschadigd uit de oorlog, na een
jarenlang gevecht om te overleven. Na die tijd streden ze tegen de geesten, hun
angsten en de dagelijkse bedreigingen. Ze zeiden het later wel eens tegen ons. “Ze
zouden ons er niet onder krijgen. Niet in de oorlog door te sterven, en niet na
de oorlog door op te geven.” Hun manier om zich er niet onder te laten krijgen
was door een gezin te stichten, door te trouwen en kinderen te krijgen, door
het huwelijk ondanks tegenspoed en strubbelingen in stand te houden, en door de
kinderen tot ruim in hun volwassenheid te steunen.
En daar zit ik. Een vijftigjarige man in de trein, en een
dame uit een boek zegt tegen me ‘dit is je gegeven, doe er iets mee.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten