Mijn broer en ik hebben een boek geschreven over heldhaftige helden en heldendaden. Het is een mooi boek geworden. We komen er zelf ook in voor, als honden-uit-het-water-redders. Wat niet in het boek staat, is dat ik ook wel eens een schoolgenoot van een smeltende ijsschots heb geholpen en mijn dochter net op tijd van een val in een diepe gracht heb weten te behoeden. Het zijn goede daden waar ik trots op ben, maar zijn ze echt heldhaftig? Nee. Ik vind van niet.
In ons boek breken we een lans voor echte heldendaden, voor zelfopofferende dapperheid, voor actieve burgerzin. Sinds het schrijven van het boek ben ik zelf ook meer gespitst op de mogelijkheden die me geboden worden om me van mijn dappere kant te laten zien.
Vandaag was het zover. Het was een donkere, regenachtige koopavond en ik fietste over de Kinkerstraat naar huis. In het vage lamplicht zag ik iemand tegen een winkelpui op de stoep liggen. Een grote man stond half over het lichaam heen gebogen, pakte het vast en sleepte het weg.
Ik dacht nog even aan de oproep 3 tikken uit te delen, maar wist niet zo snel welke. 123? 112? 114? Intern maakte ik een wegwerpgebaar. 3 Tikken! Wat een suffe oproep.
Dit was mijn kans, mijn heldhaftige moment! Ik remde, riep: “hé, jij daar, laat dat!’ en sprong van mijn fiets af. Ik rende op de grote vent en het slachtoffer af, bereid mijn eigenbelang op te offeren. Maar voor wie? "Voor wat?" bleek de betere vraag. Ik was bereid mijn eigenbelang op te offeren voor een omgevallen, verregende etalagepop.
De winkelier ging onverstoord verder met sjouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten