Vasectomie

Morgen ga ik onder het mes. Tenminste, dat is de bedoeling. Morgen ga ik als vruchtbare man het ziekenhuis in en kom ik eruit met doorgeknipte omgeklapte en dichtgeschroeide zaadstrengen, met de intentie om een steriele man te worden.

Als het goed is duurt het een paar maanden, maar daarna kan ik geen kinderen meer krijgen. Dan ben ik genetisch zinloos geworden, van potentieel producent tot puur consument omgetoverd.

Ik heb er natuurlijk over nagedacht. Wil ik nog kinderen? Nee. Weet ik dat zeker? Ja. Kan mijn vrouw zich niet laten steriliseren? Ja. Is dat beter? Nee. Waarom  niet? Omdat zo een ingreep bij een vrouw veel moeilijker is, met meer complicatiekansen

Brave antwoorden op logische vragen. Ik heb me ingelezen in de procedure en ben er klaar voor.
Denk ik.

‘Heeft u nog vragen?’ vroeg de dokter in het voorgesprek. ‘Nee,’ zei ik.

Maar nu vraag ik mij af of mijn ejaculaat anders gaat ruiken of smaken, meer of minder wordt, en wat er met mijn ballen gaat gebeuren. Krimpen die? En bovendien zie ik op tegen elke ingreep in mijn lichaam, zeker een die dagen pijn gaat doen. Ik wordt al zenuwachtig van een injectienaald.

Als je niet op komt dagen bij een geplande operatie wordt er een no-show tarief in rekening gebracht. Twee tientjes schijnt dat te zijn.
Twee tientjes.
Voor twee tientjes koop je het recht een watje te zijn. En een vent te blijven.
Pfui.
Twee tientjes.

Die heb ik nog wel ergens.