maandag 9 november 2020

Buurtverhalen (1): Buurpoep

 


Het ging niet goed met de bovenburen. Ze waren oud, kregen het leven steeds slechter georganiseerd, en waren daar ontevreden over. Vooral de buurman had last van ongenoegens. Boos klonk zijn geschreeuw door de houten vloer, zodat ik hoorde wat zijn boosheid betrof. De ene keer het eten, de andere keer iets met een pijnlijk been, soms iets met zijn vrouw die iets deed dat hem niet zinde, er was altijd wel wat.
De laatste keer dat ik hem hoorde was het met de tekst ‘Schijt! Kak! Schijt!’ en een enkele ‘godverdomme!’ gevolgd door gestommel en, voor deze ene keer, ook instemmend gescheld van de buurvrouw.
Ik vond het wat grof, niet getuigen van goede smaak en ook weinig zinvol.
Maar eerste oordelen kunnen verkeerd zijn.
Het gestommel en gescheld hield aan, en naarmate de dag vorderde veranderde de geur in huis, en ook de kleur van mijn plafond. Er verschenen bruine en gele vlekken. Stinkende bruingele vlekken, waar druppels aanhingen die op mijn bed vielen of her en der langs de muren naar beneden dropen.

Het werd tijd ze een bezoekje te brengen.
Een rommelig, vlekkerig, beschort oud vrouwtje deed open
‘Het is een teringzooi!’ liet ze me meteen weten, gevolgd door de ‘schijttoestand!’ die haar man uitriep.
Het was inderdaad een kakbende. De wc was overstroomd. Ergens zat een blokkade, en de poging van de buurvrouw om die op te heffen leidde alleen maar tot een overdaad aan bruine zooi, die de toiletvloer, de gang en mijn slaapkamer vervuilde.
De buurman kon alleen maar op zijn stoel zitten en schelden, zich niet schuldig voelend over zijn eigen uitwerpselen die zo onprettig verspreid werden.
De buurvrouw voelde zich wel schuldig, en poogde te redden wat er te redden viel.
Met wat meer rust in mijn donder belde ik de ontstoppingsdienst, en maakten we daarna de boel schoon.
Wat extra bleekmiddel op mijn eigen muren, een flinke laag hoogkwalitatieve witte verf, een weekje door-luchten en een slecht geheugen maakte het weer leefbaar.
Behalve voor de buren. Die vertrokken na het incident. De ene tussen wat planken in een kistje, de andere naar een tehuis.
Soms denk ik nog wel eens aan ze, als ik weer eens wat ruik.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten