Jammerklachten (6): Niets waard

Vier kinderen had ze. Vier kinderen en een man. Ze leefden allemaal nog. Ze hadden allemaal wat om handen. Ze hadden allemaal een goed leven. 
Maar zíj niet. Ze vond haar leven niets meer waard. 
Haar kinderen en haar man spraken haar niet tegen. Toch jammer.

Jammerklachten (5): Ali

In 1974 was hij 10. Muhammad Ali vocht tegen George Foreman in Zaïre. Hij mocht er niet naar kijken, maar hij wist zeker dat George zou winnen.

Nu was het 46 jaar later. Er waren geen nieuwe wedstrijden, De wereld lag stil. Maar die oude wedstrijden, die werden weer getoond, en zeker deze match tussen de giganten.
Het was diep in de nacht. Hij zat met bier en chips op de bank.

Daar stonden ze, Ali & George, in het bloedhete Kinshasa. Weer was hij voor George! En hij was er zeker van dat zijn favoriet zou winnen.

Jammerklachten (4): Stilstaande benen

Ze stond bij het zebrapad, keek naar het stoplicht, naar de kleurwisselingen, rood, groen, rood, groen, bewegende beentjes, stilstaande beentjes, bewegende beentjes, stilstaande beentjes. 
Ze zag het. ze wist dat ze ook zelf wat moest doen. Benen bewegen. Maar er gebeurde niets. De helft van de tijd luisterden haar benen naar de opdracht van het verkeerssignaal, de andere helft niet.
Vijftig procent. Een glas half vol. Niet slecht. Of niet goed.
Nog maar eens proberen.

Jammerklachten (3): De leuke buurvrouw

Eindelijk had die leuke buurvrouw hem voor het eten uitgenodigd. 
Ze spraken over alles, over hoe ze het leven zagen, over hoe belangrijk geur was (gelukkig roken ze beiden lekker), over het heerlijke, kruidige eten. 
Zijn buik raakte een beetje van slag. 
"Vind je het spannend?" vroeg ze.
"Ja," zei hij, op weg naar het toilet. 
Hij ontlastte zich langer dan anders, had veel meer papier nodig, en kreeg de troep niet weggespoeld. Alles stroomde over, en hij eindigde met zijn knieën en ellebogen in vuil, stinkend drabbig water.
Ja, geur was belangrijk. En dit zou nooit meer goed komen. 

Jammerklachten (2): De geur van geluk

Twaalf jaar geleden pakte ze een trui uit de stapel van Tjerk. Hij rook zo lekker. Hij zat zo lekker.
Nu was ze al lang niet meer met Tjerk, maar met Hilde. Maar als het even niet ging, als ze er even genoeg van had, trok ze die trui weer aan, en snoof ze diep, op zoek naar de geur van geluk.