Lang, lang geleden, denk aan vijfentwintig tot dertig jaar geleden,
schreef ik een verhaal dat zich afspeelde aan de Kattenlaan, het weggetje
dat de Overtoom en het Vondelpark in Amsterdam met elkaar verbindt.
Het was een
fijn stukkie tekst, over twee mensen die elkaar nooit gezien hadden, maar
communiceerden via een gat in een oude boom. Ze vulden het gat om en om met
brieven. Totdat de brieven niet meer opgehaald werden, de communicatie
eenzijdig werd, en stopte.
Toen ik het verhaal wilde publiceren, was niet alleen de
communicatie gestopt, maar bleek ook de boom verdwenen. Het gat in de boom had
blijkbaar geen nut meer. Of de boom ging dood van verdriet. Zoiets.
Vol goede hoop wachtte ik op een volgend moment dat zich zou
aandienen. Er werden tenslotte nieuwe bomen geplant. Als ik lang genoeg zou wachten, zou
er wel weer ergens een gat ontstaan, en zou mijn verhaal weer actueel worden.
Gisteren fietste ik weer over de Kattenlaan. Ik dacht terug aan
wat ik ooit geschreven had en glimlachte. Tot ik de ooit nieuw geplante bomen
zag. Ze waren omgezaagd.
