Verlopen tijd

Er waren tijden dat ik horloges droeg, heel lang geleden. Ik had ze in soorten en maten, passend bij de mode en de tijdgeest. Totdat ik op en gegeven moment ontdekte dat de tijd geen begeleiding meer was maar een voortdrijver die me continu achter de vodden zat.

Ik deed geen horloges meer om, en miste ze geen moment. Tijd was overal om me heen, als natuurkundig gegeven maar ook zichtbaar, op allerlei apparaten en op openbare klokken, verstopt in tv programma’s en rechtsonder op de computer. Tijd was overal en tegelijkertijd was de tijd nooit hetzelfde. Ieder apparaat gaf op hetzelfde ogenblik een andere tijd aan. Sommige tijdsindicatoren liepen achter de tijd aan, anderen waren hun tijd ver vooruit. En als ik echt wilde weten hoe laat het was, dan duurde het zo lang voordat mijn ogen en hersenen de informatie verwerkt hadden, dat de tijd alweer verstreken was.

Praktisch gezien kon ik er echter best me uit de voeten. Ongeveer op tijd is ook op tijd, en bij sommige culturen zelfs meer dan bij andere. Mijn telefoon gaf de tijd goed genoeg aan.

Tot niet zo lang geleden. Mijn ogen verslechteren en ik kan de klok op mijn telefoon niet meer zo goed zien, of ik mijn bril nu wel of niet goed op heb. Ik ben toe aan een lekker groot horloge. Mijn standpunt is met het verstrijken van de tijd over de houdbaarheidsdatum heengegaan.

De maakbaarheid van succes

Ik was op een goedbedoelde bijeenkomst met goedbedoelende mensen. Een mevrouw die het beste met zich zelf en met ons en de wereld voor had hield een praatje over wat ons succesvol in het leven maakt, maatschappelijk succesvol, en over wat succesfactoren zijn. Ik weet het niet meer precies, maar het waren zaken als je eigen zwakte kennen, je angsten confronteren, authentiek zijn, gedisciplineerd zijn en je gevoel volgen.
Een hoopvol verhaal over kracht, dat ons kracht zou moeten geven.

Het hele verhaal irriteerde me. Er is niet zoveel mis met enige discipline, met het volgen van je intuïtie en met al die ander dingen. Maar zonder talent kom je nergens, je talenten heb je niet voor het kiezen (je mag blij zijn als je er überhaupt een paar hebt), en het is maar de vraag of iemand jouw talenten waardeert.

De dag na het praatje hoorde ik van het overlijden van mijn oudtante. Het was een diepdroef overlijdensbericht. Volgens de tekst had ze haar leven lang tevergeefs gewacht op de terugkeer van verwanten en tevergeefs gestreden voor een betere wereld. Haar leven was niet maatschappelijk succesvol. Ze had het talent als een van de weinigen te overleven in een tijd dat vijanden het op haar en haar volksgenoten gemunt hadden. En ze had het talent een betere en rechtvaardiger wereld te zien voor iedereen, terwijl de meesten van die iedereen daar niet op stonden te wachten. En ze kon zich opofferen. Zulke talenten verkopen niet, ze zijn niet sexy. Met al haar authenticiteit en wilskracht en intuïtie kon ze er geen succesvol leven van maken.

Tijdens het praatje van de goedbedoelende dame was ik geïrriteerd over haar verhaal. De dag erop, na het lezen van het overlijdensbericht, vond ik het weerzinwekkend.