walgelijke woorden

Voor mij hoeft taal niet verhullend te zijn. Nergens voor nodig. En afkortingen hoeven al helemaal niet.

Kanker of K, het vermoord lichaamscellen totdat je zelf in het geheel vermoord bent. Blij wordt je er niet van. Dan maar kanker, dan heeft de ziekte tenminste nog een naam. Iemand vertelde me laatst dat S of N woorden in de nabijheid van jonge kinderen al lang achterhaald zijn. De sexuele voorlichting op school, via tv en computers is goed genoeg om een kind dat kan spellen te laten begrijpen wat met N of S bedoeld wordt. En wat mij betreft hoeft godslaster niet ingekort te worden tot GVD. Ik vind schelden en tieren niet fraai of elegant, maar afgekort ook nog een beetje laf, alsof je hoopt dat een eventueel bestaande god ´t dan niet in de gaten heeft.

Nee, van mij mogen woorden in hun geheel bestaan.

Tot een paar dagen terug.

Op een website voor politieke activisten las ik een oproep aan de Zuid-Afrikaanse president Zuma, om stelling te nemen tegen corrigerende verkrachting. Sorry? Wat? Corrigerende verkrachting. Na wat doorklikken begreep ik waar het over ging. Lesbische vrouwen worden in Zuid-Afrika regelmatig verkracht. En dat heet dan corrigerende verkrachting. Alsof je door deze bestraffing weer op het rechte heterosexuele pad komt. Alsof je, als net verkrachte lesbienne denkt: “jummie, zo gaat dat dus met mannen, dat wil ik vaker, voor mij geen vrouwenliefde meer!”

Corrigerende verkrachting. Werkelijk een woordenpaar om misselijk van te worden. Ik heb behoefte aan iets dat deze gedachte voorkomt, dat de implicatie verhult. Ik denk dat ik het maar CV ga noemen.

http://www.avaaz.org/en/stop_corrective_rape_6/97.php?cl_tta_sign=fab848135b7014aff2c43ce308193ab9