Het treurigste aan die hele coronacrisis was toch wel dat
zijn toekomstplannen volstrekt aan diggelen lagen.
Het traject was zo duidelijk geweest. Eerst de psychiater,
dan de geriater, dan de scen-arts. Daarna zou de huisarts uiteindelijk de
euthanasie uitvoeren.
Maar nu had iedereen afgezegd.
Logisch, maar toch.
Logisch, maar toch.
Na de crisis waren er natuurlijk al die achterstanden die
weggewerkt moesten worden, al die overwerkte zorgers die tot rust moesten
komen. Nee, de prioriteit zou niet bij hem liggen.
En denk maar niet dat hij van een te-dichtbij-komende-naaste corona zou krijgen, en snel een
natuurlijke dood zou kunnen sterven. Net dié mazzel zou hij niet hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten