Zure oude man

Het is vandaag weer zo’n dag. Zo’n dag dat niet alles gaat zoals ik het wil, of weinig gaat zoals ik het wil, of niets gaat zoals ik het wil. Zo´n dag dat ik een slecht humeur heb. En ik zag het niet aankomen. Ik stond op, de zon scheen en ik was vrolijk. Maar mij goede humeur verdween op het moment dat ik anderen (mijn vrouw, mijn dochter, mijn pleegkind) zag. Er is niets mis met mijn vrouw. Er is ook niets mis met mijn dochter. En er is niets mis met mijn pleegkind. Ik hou van ze. Ik heb zelf direct of indirect voor ze gekozen. Ik heb geen spijt van mijn keuzes. Maar toch, ik zag ze, ik hoorde ze, ik kreeg te maken met hun invloed op mijn leven en ik kreeg een slecht humeur.

Arme ik.

Arme zij.

Het is nu niet zo dat ik mijn slechte humeur voor me hou. Zoals alles, wil ik ook graag mijn humeur delen. En met wie liever dan met vrouw en kind? En dan ook meteen goed. Niet met een oppervlakkig zinnetje als ‘gôh, ik heb een slecht humeur vandaag’. Nee. Ik wil ze graag laten voelen wat ik voel. Ik wil ze graag laten delen in wat ik heb, meemaak, doorleef.

Ik reageer heftig, bozig en onhebbelijk op alles waar ik op kàn reageren. En dat is nogal wat. Op waar alles staat (op de verkeerde plaats). Op wat ze zeggen (de verkeerde dingen) en hoe (de verkeerde toon). Op wat ze willen (verkeerde dingen op het verkeerde moment). Op alles.

Al met al, ik ben een zure, nukkige, oude man. Nu ik erover nadenk, net zoals mijn vader. Die reageerde ook behoorlijk nukkig, zonder dat ik wist wat ik verkeerd deed. Zomaar. Ik vraag me af of mijn vader zich er ook bewust van was dat hij een zure nukkige oude man was. Dat zijn boosheid net zo min iets met mij te maken had, als mijn boosheid met mijn dochter. Ik vraag het me echt af. Maar mijn vader is al jaren dood. Ik kan het hem niet meer vragen.

Ik had het ook aan mijn moeder kunnen vragen. Daar had ik misschien nog iets van kunnen leren. Maar mijn moeder is ook dood.

Te laat.