Buurtverhalen (2): Alles goed, buurman?

 

Helemaal boven in het trappenhuis woonde de oude Marokkaanse buurman en zijn, een stuk jongere en een stuk mooiere vrouw. Hij woonde er al langer dan ik, ik denk dat hij met een van de eerste immigratiegolven naar Nederland is gekomen, en zich hardwerkend de taal en cultuur eigen heeft gemaakt. Hij deed een beetje denken aan een figuur uit de sketches van het toentertijd beroemde tweetal Koot en Bie. Een man met een snor, die buitengewoon vriendelijk en in onberispelijk Nederlands, maar met een licht accent, altijd ‘alles goed, buurman?’ zou vragen, en vervolgens bereid zou zijn tot een praatje over het weer, voetbal, of iets anders waar iedere rechtgeaarde Amsterdammer zich druk om zou maken.

Hij vertegenwoordigde een ouderwetse properheid, die in de loop der tijden uit de grote steden verdwenen is, de behoefte om je eigen straatje letterlijk schoon te vegen. Eens in de zoveel tijd veegde hij de trap en de stoep, soms ging er een sopje overheen. Hij en ik, wij waren de netterikken, maar hij was wel netter dan ik. We vertegenwoordigden ook de burgerlijke mopperpotten, door binnens- en soms ook buitensmonds af te geven op die nieuwe buren die vergaten zorg te dragen voor de gemeenschappelijke ruimtes. Heel af en toe vermoedde ik dat zijn gemopper ook mij betrof, dat ik wellicht een keertje vegen had overgeslagen, maar het was niet te merken aan zijn immer vriendelijke begroetingen.
‘Alles goed, buurman?’
‘Alles goed.’
Of bijna alles.

Opeens was hij verdwenen. Ik vermoedde een reis naar zijn geboorteland, maar die reis duurde wel lang. Zijn zoon of zijn dochter, die ondertussen beiden puberden, vertelde me op enig moment dat hun ouders gescheiden waren, en dat de buurman nu in de Indische buurt woonde.
Tot mijn verrassing zag ik hem daarna wel weer, zo eens per één of twee maanden. Dan veegde hij bij ons de trap.
‘Alles goed, buurman?’
‘Alles goed. Maar die kinderen vegen de trap nooit, dus dan doe ik het maar.’

Ik geneerde me een beetje. Wellicht had ik dubbele veegdiensten moeten draaien, of de trapgenoten aan moeten spreken, maar ik had het druk met o zo belangrijke andere zaken, vond ik, dacht ik.
Zo ging het wat jaren door. Tot hij echt niet meer kwam.
Toen ik op een dag terugkwam van vakantie vertelde zijn zoon dat zijn vader op familiebezoek was gegaan in Marokko, daar plotseling was overleden, en tamelijk rap, zonder dat zijn kinderen en ex-vrouw erbij konden zijn, was begraven. Ze hoopten nog wat persoonlijke bezittingen te zullen krijgen, maar die zaten ergens in Marokko en een container, en werden door ter zake kundige douanebeambten tegengehouden.
De zoon was bedroefd. Ik ook. Echt niet allen omdat er nu niemand meer was die een beetje op de properheid van de trap zou letten.
Alles goed, buurman?